| |
W obu krajach występują gatunki z podrodzaju Macrosemineum obejmując południowe obszary brazylijskiego stanu Rio Grande
do Sul i w wielu miejscach Urugwaju. Zupełnie pojedyncze stanowiska obserwowano w nadrzecznych rejonach argentyńskich
prowincji Corrientes i Misiones.
Urugwaj jest obszarem stosunkowo niewielkim, ale dość ważnym szczególnie dla miłośników rodzaju Notocactus. Większość
kraju pokryta jest półsuchymi łąkami szybko pokrywającymi się zielenią w porze deszczowej. Klimatycznie region ten należy
do strefy subtropikalnej z obfitymi opadami latem i łagodnymi zimami. Suma rocznych opadów sięga od 1000 do 1300 mm. Późną
jesienią znad Atlantyku napływają zimne południowo-wschodnie wiatry. Temperatury nocą spadają zazwyczaj poniżej zera.
Również w kolekcjach rośliny te znoszą dobrze spadki temperatury ale pod warunkiem całkowitej suszy. W okres wegetacji i
kwitnienia wchodzą wcześnie na wiosnę należy je zatem nieco wcześniej podlewać podobnie jak Notocactusy.
Kaktusy rosną na określonych stanowiskach . są to kamieniste wzgórza, szybko po opadach drenowane, zimą wyraźnie suche.
Spotykane tu gatunki od wielu lat są obecne w kolekcjach i dobrze rozpoznawane: G. denudatum, G. horstii oraz
G. buenekeri (w południowej Brazylii). Prawdopodobnie stąd pochodzi też G megalothelos, G urugayense
(północna część Urugwaju), G. leeanum/netrelianum, G. hyptiacanthum. W centralnej części Urugwaju spotyka się
mało kaktusów jeśli nie liczyć kilku gatunków opuncji.
Urugwaj
Zielone wzgórza Sierra de Minas, Urugwaj
|
Trawiaste łąki San Jacinto
|
Okolice El Chuy
w pobliżu granicy z Brazylią
|
Kamieniste wyniesienia są siedliskiem
licznych kaktusów
|
Brazylia
Kanion w Rio Grande do Sul
|
Typowe łąki w okolicy Santa Maria,
Rio Grande do Sul
|
Rozległa łąki i formacje
przechodzące w pampę
|
Żródła rzeki Camaqua
|
|
|
